Bugün otobüste bir anne ve küçük oğlu yanıma oturdu. Çocuk 5-6 yaşlarında, gözleri pırıl pırıl. Dışarıyı izliyordu, bazen durak isimlerini yüksek sesle okuyordu, bazen kafasını camda gezdiriyordu sanki hayatı ilk kez görüyormuş gibi.
Bir ara annesi ona sessiz olmasını söyledi, klasik bir uyarıydı:
“Şşş… Sessiz ol biraz.”
Çocuk bir süre sustu. Sonra usulca döndü ve annesine şu cümleyi kurdu:
“Ama içimde çok ses var…”
Bir an zaman durdu.
Otobüs hareket etmeye devam etti ama ben orada kaldım.
“İçimde çok ses var…”
Bu cümle beni resmen alnımdan vurdu.
Küçük bir çocuk, hayatın karmaşasını, duyguların yoğunluğunu, düşüncelerini… tek cümlede özetlemişti.
Biz büyüdükçe o sesleri bastırmayı öğreniyoruz.
Sustuklarımız çoğalıyor, içimizdeki kalabalıkla baş etmeye çalışıyoruz.
Ama o çocuk, henüz hiçbir sesi susturmamıştı. O yüzden belki de bu kadar “gerçek”ti.
Bugün beni şaşırtan şey:
Bir çocuğun kurduğu bir cümle, içimdeki tüm sessizlikleri konuşturdu.
🪶 Küçük Not:
Belki de içimizdeki sesleri susturmak yerine, onları anlamaya çalışmalıyız. Çünkü bazen en derin düşünceler, bir çocuğun ağzından dökülen birkaç kelimede gizli.
Bu içeriği paylaşın:
